گلباغ شعر

گلباغ شعر

روح "پدرم" شاد که فرمود به استاد ..... پسرم را "عشق" بیاموز و دگر هیچ.
گلباغ شعر

گلباغ شعر

روح "پدرم" شاد که فرمود به استاد ..... پسرم را "عشق" بیاموز و دگر هیچ.

دل بیچاره من

دل بیچاره من،
کاش کسی در فکر تو بود سالهاست که میشناسمت،سالها با تو زیستم،سالها تو قفس تنگ سینه پر شراره ام را تحمل کردی ومن سالها خون گریه کردنت را، چه زندگی مسالمت آمیزی بین ماست.
دل بیچاره من،
گمانم بود سالهای دور،سالهایی که در رویای عاشقانه شبها تا سپیده دمان شعر بود و دود سیگار،شعر بود و مشاعره،شعر بود و نوای پیانوی استاد معروفی،شعر بودو صدای شاملو،تو به رویای خود رسیده ایی،گمانم بود مقصد و مقصود را دیده ای، ای دریغ ،ای دریغ از عمری که رفت،میدانم سخت است که سالها با گمانهایت بگذرانی،همه عمر بر این تجربه گذشت که اکنون بدانیم رویا دست یافتنی نیست،رویا رویاست،هرچند سالها با اسب سفید بالدار با سرعتی چون نور بتازی ،او سریعتر از توست هیچگاه به او نخواهی رسید در هفت خان خود چندین سراب بر سرراهت میگذارد و چنان میفریبدت که بر هر سراب که بیفتی گمان رسیدن به مطلوب تو را از ادامه راه باز خواهد داشت.
دل بیچاره من، 
تو بامنی و من با تو،یاد شبهای دراز عاشقی شبهای بلند تابستان با عطر گل شب بو و نوای راست پنج گاه استاد شجریان،یادت می آید شبهای کوتاه زمستان و کومه های صیادی مرداب با آهنگ "بت چین" استاد،یادش بخیر.در هر صید که تور را جمع میکردیم شادمان بودیم از صید، اما غافل از این که خود صید، صیاد دیگریم هرگز گمانمان نبود که به دام دیگری بنام "زمانه" افتاده باشیم.
دل بیچاره من،
تا کجاها که با من نبودی،جفیر،پاسگاه زید،خرمشهر،آبادان،امیدیه،دشت عباس،هور الهویزه،آه از هور الهویزه...
یا پیرانشهر،سر دشت،جنگل های آلواتان،مهران یا... بقیه را در خودت چون رازهای شیرین دیگراین دوران حفظ کن ودر صندوقچه ات به امانت نگه بدار.چون رازهایست در این دوران که باید تا ابد سر بسته بماند از این دوران بگذر...
دل بیچاره من،
 آیا من باید تورا ببخشم یا تو مرا؟بهتر است هر دو همدیگر را حلال کنیم.سختیهای ما باهم بود،عشقهای ما با هم،بر سراب رفتن ما هم با هم،وعاقبت خفتن ما با هم،در مکانی که این روزها به بهانه کمبود زمین یا کوچکتر میشوند یا چند طبقه ،در آنجا هم فقط ما همدیگر را خواهیم داشت ودر آغوش هم ،دیگر نه یادی از توست نه صدایی از من، چنان که گویی هرگز نیامده بودیم...بیا از یکدیگر حلالیت بطلبیم تا زمان باقیست به گذشته بر نگردیم چون هردو شریک جرمیم و هر دو چون آینه در مقابل همیم.بیا یکدیگر را حلال کنیم دوست ساده من...

      "محسن کاجاوی" ۳۰/09/1393

نبودن و رفتن

من نمی گویم "بودن یا نبودن"

قرار ما زین پس

"نبودن و رفتن"

این پایان داستان ماست

نبودن من با رفتن تو

مثال نبودن آب برای ماهی

خفه میشوم،میمیرم

حتا اشکهایت و بغض هایم

هیچکدام سدی برای این رود نیست

ما با رود زمانه میرویم

تو به راه خود، من به انتهای خود

پائیزی من،

خاطراتم را مبر.

 " محسن کاجاوی"

رویای پائیز(به بهانه تولدم شانزده هم مهر)

من رویای پائیزی ام
در نیمه ای از مهر
با طلوع فجر
ازپشت ابرهای باران زای گیلان
دیده گانم به آسمان
سراسر اشک وبغض
نهادم پای خویش بر زمین
اطرافم، غرق شادی وسرور
درونم غوغا و شور و فغان
پس از گذشت سالیانی
از مهر و بی مهری
دانستم دلیل گریه هایم را
وا مانده از خیل دوستان
 جا مانده از کاروان عشق
پاهایم همچون میخ فرو رفته در خاک
دوستانم پر کشیده در افلاک
جدا مانده ازهم و دور ازهم
زجه ام برای امروزم بود
  

  "محسن کاجاوی"

شب هجران

کاش شب هجران به ما نمی رسید
شاهین به کبوتر عشق نمی رسید

کاش گذران عمر نبود چون برق
شب سیاه به خورشید ما نمی رسید

کاش نمی گفتی عاشقت صادق نیست
توهم تهمت به دامن عفت نمی رسید

کاش مرا با زبان عشق میخواندی
لکنت لعنت به کلام عاشق نمی رسید

کاش بیان زیباییت محدود بود
توهم اغراق بفکرت نمی رسید

کاش برای ابراز عشق به دوست
عمرم امشب به سر انجام نمی رسید

کاش میشنیدی صدای قلبم را
رویای دیدن تو به پایان نمی رسید

کاش پا میگذاشتی به چشمانم
دیده گانم زهجر به سپیدی نمی رسید

کاش میفهمیدی مرا و حال مرا
شرح این قصه به پایان نمی رسید

 "محسن کاجاوی"

پاییز در گذر است نازنینم.

پاییز در گذر است نازنینم
همسرعزیزم
پائیز این سال وعمری از یک فصل دیگر،از سال یکهزاروسیصدو نود و دو در حال گذر است از قدیم گفته اند جوجه را آخر پائیز میشمرند.وما از امروز باید بشمریم جوجه هایی که در این نه ماهه پرورش داده ایم چند تا بوده است.
 چند دل شکسته ایم؟ چند نفر را از خود رانده ایم؟ اشک چند نفر را جاری کرده ایم؟
یا اینکه چند دل بدست آورده ایم؟چند گل  لبخند بر لبان دیگران کاشته ایم؟و چند دل شکسته را التیام بخشیده ایم؟
 نازنینم، میدانی در این راه پر از نشیب و فراز که ما اورا زندگی مینامیم چند بار دستان ما از هم جدا شد اما باز هم با عقل و تدبیر وراهنمایی دل دوباره دستان یکدیگر را فشردیم وبه جاده اصلی بازگشتیم آیا پس از هر  رفتن وبرگشتن برای خود عبرتی گرفتیم؟ یا برای دیگران عبرت شدیم؟ وزمانی نیز در این زندگی کورانی بود که با تلاش و زحمت از طوفان رها شدیم وعشق مان زبانزد دیگران شد…
دلبندم، مگر در این مسیر من بجز تو کدامین یار دلسوز را دارم چه کسی را دارم که اگر از راه ماندم دستان مرا با مهر بگیرد ومرا از زمین بلند کند ؟ چه کسی اگر از درد نالیدم دستان پر مهر خود را بر بازوان خسته ام بکشد؟ راستی بتو گفته ام هر بار بر درد های من دست میکشی از آرامش تو، آرامشی نصیبم میشود که گویی در بهشت خداوند غوطه ورم.
دلاآرامم،دل من فقط در کنار توست که آرام میگیرد.خدا نکند در این پائیز دل انگیز دلت را آزرده باشم، خدا نکند چشمانت را نمناک کرده باشم.
عزیزترینم، میدانی همه خاطرات زندگیم با توست وهمه دوست داشتن ها را با تو دوست دارم. دوست دارم باتو طلوع خورشید را بنگرم، دوست دارم غروب خورشید را زمانی که در افق قرمز میشود و در اعماق خزر فرو میرود دست در دست هم بنگریم وتو شادمانه لبخندی بزنی ومن آنروز گفته بودم که آن نور گویی خون عاشقان است که در خزر جاریست و هر روز غروب با افق خورشید بجوشش میاید. و پس از آن ما دستان یکدیگر را محکم تر فشردیم.
وزمانی که باران در کناره خزر غوغا بپا میکند وهیچکس را یارای بودن بیرون از خانه نیست چند بار در بالای موج شکن نشستیم وبیکران دریا را  نظاره گر شدیم ؟ یادت هست؟ که از بارش باران چنان خیس بودیم که دیگر دنبال هیچ جان پناهی نمیگشتیم؟ وسرما چه بیرحمانه تازیانه باد رابصورت ما مینواخت وما عاشقانه به هم نگاه میکردیم.راستی در آن زمستان بالای موج شکن چرا سرما را احساس نکردیم وماندیم؟میدانی؟ گرمای عشقت هیچ گاه نگذاشت سرما بمن نزدیک شود.
 عزیزکم، باتو این خزان هم برایم بهاری بود وبگذشت. ببخش مرا اگر نتوانستم مثل تو عاشق باشم، ببخش مرا اگر نتوانستم مثل تو صبور باشم، ببخش مرا اگر نتوانستم خوبی را از تو فرابگیرم، اما هر چه هستم وهر که هستم عاشق توام. راستی امروز به تو گفتم چقدر دوستت دارم؟ اگر فراموش کردم مراببخش.  
                                                                                                                                       (محسن)
                                                                                                                  (از نامه ها ی من به همسرم پائیز92)

روز تولدم

من آمدم 

تا همچون نسیم خنک ظهر تابستان 

بر گونه ات بوسه ای زنم 

تو فقط لبخندی بزنی 

وبگویی 

چه نسیم خنکی 

ومن آرام بگیرم 

و پس از آن 

گویی هرگز نیامده بودم 

 

  " محسن کاجاوی"

سالگرد رحلت مادر عزیزم

سلام. فردا ضمن شهادت امام جعفر صادق(ع) سالگرد رحلت مادر عزیزم میباشد.خداوند ارواح پاک همه مادران را با فاطمه زهرا(س) محشور فرماید. به همین منظور با عرض پوزش از همه دوستان فردا هیچ پستی نخواهم گذاشت.

 

مادر  بهشت  من  همه  آغوش گرم تست 

گوئی   سرم    هنوز   به  بالین  نرم تست

مادرحیات با تو بهشت است و خرّم  است   

ور  بی  تو بود  هر دو جهانش جهنّم است

 

می دانم که پنج شنبه ها چشم انتظار من هستی!

پس اشکهایم را دسته گلی می کنم و از راه دور برایت

می فرستم تا بدانی قلب طوفان زده ام تا هستم با

خاطرات تو خواهد تپید.مادر!

 

یازدهم شهریور امسال مصادف با شهادت امام جعفر صادق(ع)ورحلت جانگداز مادر عزیزمان گشته است. خداوند روح پاک وملکوتی عزیز سفرکرده مان را با فاطمه زهرا(س) محشور بگرداند. یاد و خاطره مادر مظلوممان را با ذکر صلوات و فاتحه گرامی میداریم. 

           (محسن کاجاوی)

قرارمان یادت باشد

قرارمان یادت باشد 

سرقرارمان که آمدی آنقدر نگاهت میکنم 

تا ضرباهنگ قلبم 

با پلک زدن تو یکی شود 

فاصله ها را از بین میبریم... 

از گرمی نفسهایت جانی تازه میگیرم 

سر قرارمان که آمدی یادت باشد 

زیاد نگاهم نکنی  

من با هر نگاهت میشکنم 

 

     "محسن کاجاوی"

به تو می اندیشم

 

  به تو می اندیشم 

  به تو که آرامشم بودی 

  به تو که در خاطر منی 

  جای اینکه در کنارم باشی... 

  تو نیستی 

  ومن هرلحظه 

  سنگینی سکوت نبودنت  

  را با کوچه بن بست تو 

  باپنجره تاریک اتاقت 

  ودیواری که تکیه میکردم تقسیم میکنم... 

                                       (محسن کاجاوی)

 

   



مرا با هیچ کس ردیف نکن..

 

 چه میگویی که من در ردیف دوستانت هستم 

 کدام ردیف ؟

 کدام دوستان؟ 

 همانگونه که تو برایم یگانه ای 

 برایم جایی در گوشه قلبت بگذار 

 جایی که فقط من باشم 

 تک وتنها 

 جایی آرام 

 تا در آن آرامش یابم 

 مرا باهیچ کس 

 در هیچ جایی ردیف نکن... 

                                        (محسن کاجاوی)