چشم به راه زمستان

زمستان را
به خاطر چتری دوست دارم
که سرپناهش را در باران
قسمت می‌کنی با من
و هر قدر هم که گرم بپوشی
یقین دارم باز در صف خلوت سینما خودت را
دلبرانه می‌چسبانی به من
هنوز باورم نمی‌شود
که سال به سال
چشم به راه زمستانی می‌نشینم
که سال‌ها چشم دیدنش را نداشته‌ام

 "عباس صفاری"

دنیای کوچک

دنیا کوچک‌تر از آن است
که گم‌شده‌ای را در آن یافته باشی
هیچ‌کس اینجا گم نمی‌شود
آدم‌ها به همان خونسردی که آمده‌اند
چمدان‌شان را می‌بندند
و ناپدید می‌شوند
یکی در مه
یکی در غبار
یکی در باران
یکی در باد
و بی‌رحم‌ترین‌شان در برف
آن‌چه به جا می‌ماند رد پائی‌ است
و خاطره‌ای که هر از گاه پس می‌زند
مثل نسیمِ سحر
پرده‌هایِ اتاقت را

"عباس صفاری"

نگاه بی پرده‌ات

پای هر نامه هنوز
می‌نویسم روی ماهت را
از دور می‌بوسم

اما تو هیچ شباهتی
به ماه نداری
از سیب که بگذریم
فقط شبیه آخرین عکسی هستی
که از تو دریافت کرده‌ام

زنی نسبتن بالابلند
با چهل و اندی سال
که می‌پوشاند هر بامداد
کِرِم کم‌رنگی
خطوط ریز کنار چشمانش را

عکس پنهان‌کارت بیش از این
نم پس نمی‌دهد
و رو نمی‌کند غمی را
که پشت آرایشی ملایم
پنهان کرده‌ای

اما نگاه بی پرده‌ات به من
که سال‌ها مشق چشم‌های تو را نوشته‌ام
می‌گوید در آن سوی دنیا
و دور از دست‌های من
رسیده‌تر از سیبی شده‌ای
که حوا
به دست آدم داد

  "عباس صفاری"

ساعاتی پس از صبحانه

 ساعاتی پس از صبحانه
 در این صبح سراسر تعطیل
 چه فرق می‌کند تن
 به آن ساتنِ لغزان و خنک بسپاری
 یا به تکه‌ای از آفتاب پاییزی که دارد
 در به در و پنجره به پنجره
 دنبالت می‌گردد
 از طرز نگاهم باید حدس می‌زدی
 که من ظاهرن فراموش‌کار و سر به هوا
 خطوط کشیده‌ی اندامت را دقیق
 تا مرز نامرئی‌شدن هرچه پیراهن
 از بَر کرده‌ام
 اگر می‌دانستی جایت
 سر میز صبحانه چقدر خالی است
 و قهوه منهای شیرین‌زبانیِ تو
 چقدر تلخ
 من و این آفتاب بی‌پروا را
 آن‌قدر چشم‌انتظار نمی‌گذاشتی
 قهوه‌ات دارد سرد می‌شود
 و طاقت آفتاب نشسته بر صندلی‌ات طاق
 مگر چقدر طول می‌کشد
 انتخاب پیراهنی که ساعتی دیگر
 باید از تن درآوری                                                                  

    "عباس صفاری"