گلباغ شعر

گلباغ شعر

روح "پدرم" شاد که فرمود به استاد ..... پسرم را "عشق" بیاموز و دگر هیچ.
گلباغ شعر

گلباغ شعر

روح "پدرم" شاد که فرمود به استاد ..... پسرم را "عشق" بیاموز و دگر هیچ.

به آرامی آغاز به مردن میکنی


 به آرامی آغاز به مردن میکنی
اگر سفر نکنی
اگر کتاب نخوانی
اگر به اصوات زندگی گوش فرا ندهی
اگر از خودت قدر دانی نکنی

به ارامی اغاز به مردن میکنی
 اگر برده عادات خود شوی
اگر همیشه از یک راه تکراری بروی
زمانی که با خود، باوری را بکشی
وقتی نگذاری دیگران به تو کمک کنند

به ارامی اغاز به مردن میکنی
اگر روزمرگی را تغییر ندهی
اگر رنگهای متفاوت به تن نکنی
اگر با ادم های جدید صحبت نکنی

به ارامی اغاز به مردن میکنی
اگر از شورو حرارت
از احساسات فراوان
واز چیزهایی که چشمانت را به درخشش وا میدارند
ضربان قلبت را تند تر میکنند.... دوری کنی

به ارامی اغاز به مردن میکنی
اگر هنگامی که با شغلت شاد نیستی،ان را عوض نکنی
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نکنی
اگر ورای رویا ها نروی
اگر به خودت اجازه ندهی که حداقل یکبار در تمام زندگیت ورای مصلحت اندیشی بروی
امروز زندگی را اغاز کن
امروز امتحان کن
امروز کاری کن
نگذار که به ارامی بمیری!!
                                          
    

        ""پابلو نرودا""  

 

منبع: 

http://basijpnp.blogfa.com/ 

با تشکر از خانم مائده بخاطر ارسال این شعر زیبا 

تــــرانــه ای ز تـــو

شـب بـا حــدیث یــاد تـــو آغـــاز مـــی شـــود
زخـمــی نـهـفته در دل مـــن بـــاز مــی شـــود

در شـهر غـم گـرفـته ی خــامــوش و بی صـدا
تـنها صـدای هـق هـق ِ مـن ســاز مـی شـــود

در من کســی به زمــزمه ها دل ســپرده اسـت
وقــتی تــــرانــه ای ز تـــو آواز مـــی شــــود

بـا این همــه جنازه ی خوشـبــخت بـی دلیــل
بـغـضـی کــنـار پـنـجره هـمـــراز مــی شــــود

وقـتی که دست حـادثه از سنـگ غـم پـر اسـت
بــالی شکـستـه مـعـنـی پــــرواز مــی شـــــود

بـا مـردگــان شــب زده دیـــریـست دسـت تــو
تـنـهاتــریـن حـکـایــت اعــــجـاز مــی شــــود

با من چه کرده ای که غم دور از تو بی شکیب
از چشــمهـای خــســـتـه ام ابــراز مـی شـــود ؟

چشمانت

 

چشمانت کارناوال آتش بازیست  !
یک روز در هر سال
برای تماشایش می روم
و باقی روزهایم را
وقف خاموش کردن آتشی می کنم
که زیر پوستم شعله می کشد !
 

    "نزار قبانی"

من به آمدنت معتادم

بی آن که بوی تو را بشنوم
ریشه های سیاهم
در تاریکی بیدار می شوند
فریاد می زنند:
بهار  ، بهار
شاخه های درختم
من به آمدنت معتادم .
 

"محمد شمس لنگرودی"

خلوتش بهشتی است

و خلوتش

بهشتی است

که خداوندانش به تسلیم سر فرود آورده‌اند

در عظمتی

که خلأش

رمز زیستن است و تنفس

خانه‌اش

طراوتی دارد

از عشق و آفتاب و سعادت

و آغوشش جزیره تابناکی است

که رویاهای زمستانی‌ام در آن جا می‌گیرند

دست های تو

دست های تو

تصمیم بود

باید می گرفتم

و دور می شدم.

 "شمس لنگرودی"

ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮﺍ

ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺭﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺭ
ﺩﻭﺭ
ﺩﻭﺭ
ﺑﺎ ﺗﻮ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ
ﮐﺠﺎ ﺑﺮﺩﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﺮﺍ

 

  "شهاب مقربین"

عاقلانه است که فراموشت کنم ؟

نمى دانم چه کار باید کنم ؟

 آیا باید از سرنوشتى که تو را

در پیش پایم قرار داد قدردانى کنم ؟

همان سرنوشتى که باعث شد

 در چشمهایت آب شوم

همان چشمهایى که

 مرا در دریائى بی قرار غرق

و سیماى تو را بر چهره ام حک کرد

آن گونه که همه تو را در چشمهایم پیدا می کنند !

و حروف نام تو را در قلبم جای داد

 و عشق تو را در خونم جارى کرد.آه عشق من !

تو را به خدا به من بگو

 آیا بعد از این همه عشق

 عاقلانه است که فراموشت کنم ؟
     

     "نزار قبانی"

بر نگرد

 برنگرد!

که بر نمی گردی تو هیچ وقت
نمی خواهم داشته باشمت,  

نترس
فقط بیا…
در خزان خواسته هایم کمی قدم بزن تا ببینمت
دلم برای راه رفتنت تنگ شده است

حـــوا بیا

حـــوا دوباره ســیب بچــین و گــــناه کـن  

خــود را بــــرای رفتــنمان رو بــــراه کــن  

 ماطـردگشتیم چه اینــجا چه از بهشـت               

حـوای مــن بــیا و دوبــاره اشتباه کـــــن   

 ایـــنجا که ظلـمت است تمام لحــظه ها              

تــنها ترین ســتاره ی من فــکر ماه کــن  

از طـعم سرخ بوسه ی ممـنوعه ات پرم             

لبـریـزم از گــناه تــــو مـــــرا تبــــاه کـــن  

 اینـــــجا تـــمام ثانیــه ها لنـگ می زنـند              

آن سـوی مـرگ خانـه ی دل را به راه کـن  

 برخـــــیز تا پیــــله تـــن پر زنـــیم و بـــعد             

با هـــر ســپید خـــود غزلـم را سـیاه کـن  

 تا کــی گــریز و دلــهره و حسـرت و فـغان              

حـــوا بیا دوباره ســیب بچــین و گــناه کـن  

             "بابــک تمـــیز "